Afgelopen donderdag 7 oktober was ik aanwezig bij de uitreiking van de Erasmusprijs in Amsterdam aan de Venezolaanse pianist Jose Antonio Abreu.

Een meer dan bijzondere man. Deze voor Nederland zo belangrijke Staatsprijs in deze tijden van bezuinigingen uitreiken aan Abreu was een krachtig statement.

Sinds 1975 zorgt hij in Venezuela voor het opzetten van muziek educatie projecten. Projecten die er toe dienen dat jongeren op een muziekinstrument leren spelen aan daar kracht en eigenwaarde aan ontlenen. Dat was tijdens het concert in de avond hoorbaar en zichtbaar. Op het podium van de Grote Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam zaten bijna 180 jongeren die met een passie en hartstocht aan het spelen waren die we zelden zien en horen in Nederland.

De aanwezige jongeren waren net als de volwassenen (waaronder Prins Willem Alexander) voor de pauze stil van verbazing. Na de pauze en zeker bij de toegiften ontstond er een feest in de Grote Zaal waar menig Symfonie orkest nog veel van kan leren.

Dat is wat mij het meest is bijgebleven dat dit muziekproject, ontstaan in een land bestuurd door een dictator, voor ons meer dan een voorbeeld en inspiratiebron is. Dat Jose Abreu al sinds 1975 in staat is om in Venezuela meer dan 350.000 jongeren te inspireren en een hoopvolle toekomst te geven doormiddel van muziek, klassieke muziek.