Yo! Opera Festival 2011
Het laatste -zesde- Yo! Opera Festival vond plaats in Huis a/d Werf van 23 tot en met 26 november 2011. Nog éénmaal kon Yo! Opera laten zien, horen en voelen wat de aloude operadiscipline in deze tijd voor een jong publiek kan betekenen. Yo! Opera was in 2011: contact maken tussen kunst en publiek met behulp van muziek, theater, woorden en beweging.
Met dit festival gaf Yo! Opera het stokje over aan een jonge generatie operamakers. Zij toonden de kracht, flexibiliteit en openheid van kunst -zingen, muziek, tekst, dans, beeld- voor een jong publiek in een groot aantal, veelal krachtige, korte opera's. In elke studio, in elke zaal en op plekken waar je het niet zou verwachten, belandde je in enerverende, actuele voorstellingen met aansprekende thema's en een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen. Yo! Opera liet in deze vier dagen zien wat de noemer 'Opera' kan betekenen.
Juist in een jaar waar de ene revolutie na de andere plaatsvindt en jongeren daarin een cruciale rol vervullen om hun recht op een toekomst op te eisen, koos Yo! Opera voor een focus op actualiteit.
Een grote veelzijdigheid kenmerkte de reeks opera's, losjes bijeen gehouden door de thema's 'jonge held' en 'revolutie'. Bruisende, gepassioneerde en actuele voorstellingen waarin de stem een hoofdrol vervult. Het onheilspellende schreeuwgeluid van protestdemonstraties bij Sound of Protest, de adem in Heroïne – a female lament, de weifelende stemmen van leerlingen van de Internationale Schakelklas, de diepgebronsde bariton van Jan Polak die het schoolfeest van STURM in het licht van een vreemde droom plaatst. Overal in het festival was de stem en de noodzaak om deze te gebruiken voel- en hoorbaar. In alle veelzijdigheid werd hier duidelijk dat zingen van belang is: dat je stem van belang is. Als manier om je protest te laten horen (Talking 'bout a revolution), als uitdrukking van onuitspreekbare eenzaamheid (A chair on two legs), om een stem te geven aan hen die dat niet hebben (Veldwerk), als virtuoos instrument om beroemd te worden (King of the Universe) of als manier om met de rest van de wereld te communiceren (Trekhaak Gezocht! en Mezrab).
Met twee geweldige feesten, het presenteren van het allerlaatste Yo! Opera project De Klaptafel én -last but not least- de uitreiking van de Cultuurprijs van de Gemeente Utrecht aan artistiek directeur Anthony Heidweiller, hield Yo! Opera op te bestaan. Met een knal, niet als een nachtkaars.
Met dit festival gaf Yo! Opera het stokje over aan een jonge generatie operamakers. Zij toonden de kracht, flexibiliteit en openheid van kunst -zingen, muziek, tekst, dans, beeld- voor een jong publiek in een groot aantal, veelal krachtige, korte opera's. In elke studio, in elke zaal en op plekken waar je het niet zou verwachten, belandde je in enerverende, actuele voorstellingen met aansprekende thema's en een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen. Yo! Opera liet in deze vier dagen zien wat de noemer 'Opera' kan betekenen.
Juist in een jaar waar de ene revolutie na de andere plaatsvindt en jongeren daarin een cruciale rol vervullen om hun recht op een toekomst op te eisen, koos Yo! Opera voor een focus op actualiteit.
Een grote veelzijdigheid kenmerkte de reeks opera's, losjes bijeen gehouden door de thema's 'jonge held' en 'revolutie'. Bruisende, gepassioneerde en actuele voorstellingen waarin de stem een hoofdrol vervult. Het onheilspellende schreeuwgeluid van protestdemonstraties bij Sound of Protest, de adem in Heroïne – a female lament, de weifelende stemmen van leerlingen van de Internationale Schakelklas, de diepgebronsde bariton van Jan Polak die het schoolfeest van STURM in het licht van een vreemde droom plaatst. Overal in het festival was de stem en de noodzaak om deze te gebruiken voel- en hoorbaar. In alle veelzijdigheid werd hier duidelijk dat zingen van belang is: dat je stem van belang is. Als manier om je protest te laten horen (Talking 'bout a revolution), als uitdrukking van onuitspreekbare eenzaamheid (A chair on two legs), om een stem te geven aan hen die dat niet hebben (Veldwerk), als virtuoos instrument om beroemd te worden (King of the Universe) of als manier om met de rest van de wereld te communiceren (Trekhaak Gezocht! en Mezrab).
Met twee geweldige feesten, het presenteren van het allerlaatste Yo! Opera project De Klaptafel én -last but not least- de uitreiking van de Cultuurprijs van de Gemeente Utrecht aan artistiek directeur Anthony Heidweiller, hield Yo! Opera op te bestaan. Met een knal, niet als een nachtkaars.
